اتصال زمین یا ارت

اتصال زمین یا ارت 

بسیاری از خطرات برای اشخاص و تأسیسات الکتریکی، بر اثر وجود سیستم اتصال زمین ضعیف یا عدم وجود اتصال زمین تجهیزات الکتریکی به وجود می آید. یک سیستم فشار ضعیف زمین شده نسبت به یک سیستم زمین نشده حوادث کمتری برای کارکنان در بردارد. در یک سیستم زمین نشده با وجود متعادل بودن ولتاژ فازها، تماس عمدی یا اتفاقی با هر کدام از فازها ممکن است خطر شوک الکتریکی جدی در برداشته باشد.

هنگامی که یک اتصالی به زمین (ارت فالت) روی یک فاز سیستم زمین نشده یا سیستم زمین شده رخ می دهد، شخصی که با یکی از فازهای دیگر سیستم و زمین تماس میگیرد، تحت ولتاژی برابر ۷۳ برابر ولتاژ سیستم دارای نول زمین شده قرار می گیرد.

از دیگر خطرات عدم وجود سیستم اتصال زمین مناسب، خطر آتش سوزی و خسارت سنگین تجهیزات و تأسیسات است. پس یکی از راه های پیشگیری از حوادث جانی و تأسیساتی، داشتن اتصال زمین مناسب می باشد.

اتصال زمین یا ارت شامل یک اتصال مصنوعی برق به زمین است که مقاومت بسیار کمی برای عبور جریان دارد. در حقیقت کلمه “زمین” در کارهای برقی به زمینِ دارای پتانسیل صفر اطلاق می شود. وقتی یک نقطه از شبکه، زمین شود آن را تک زمینی و وقتی در نقاط مختلفی زمین شده باشد، آن را چند زمینی می نامند.

زمین کردن یا ارت نمودن یک سیستم الکتریکی، فرآیند اتصال همه قطعات فلزی یا بدنه های فلزی دستگاه های الکتریکی (به غیر از هادی های اصلی مدار برق) به زمین می باشد و هدف از آن انتقال هر نوع نشتی انرژی الکتریکی در بدنه فلزی دستگاه ها به زمین به منظور حفاظت جان کارکنان با تجهیزات است.

هر سیستم اتصال زمین یا ارت دارای دو قسمت جدا ولی مرتبط می باشد:

الف- یک هادی یا سیم کم مقاومت برای همبندی یا اتصال بدنه های فلزی دستگاه های الکتریکی

ب- یک الکترود یا دسته ای از الکترودهای قرار داده شده در زمین ۲ امین دستیابی به یک سیستم اتصال زمین خوب یا دارای مقاومت استاندارد ممکن است مشکل باشد ولی عوامل اصلی تعیین کننده شامل شکل و جنس الكترود و مقاومت مخصوص خاک است.

در حقیقت زمین هادی الکتریسیته است و مقاومت آن بستگی به نوع ترکیبات خاک دارد مثلا در قسمتی که شن و ماسه خشک و قلوه سنگ میباشد مقاومت زمین خیلی زیاد بوده ولی خاک مرطوب و رس دارای مقاومت کم است.