تجهیزات این آزمایش توسط محققان «دانشگاه شیزوکا» تولید شده و از طریق راکت H-2B به فضا پرتاب خواهد شد. حرکت آسانسور مینیاتوری مذکور از طریق دوربین های نصب شده در ماهواره ها مورد نظارت قرار می گیرد. در صورتی که موتور آسانسور با موفقیت بین دو ماهواره جابجا شود، عملی بودن این پروژه تا حد زیادی به اثبات می رسد.
آسانسور فضایی

کمپانی ژاپنی «اوبایاشی» که در این پروژه با دانشگاه شیزوکا همکاری داشته راهکار خود برای ساخت آسانسور را مطرح کرده که قرار است در سال ۲۰۵۰ توریست ها را به فضا ببرد.

این کمپانی برای ساخت میله ۹۶ هزار کیلومتری آسانسور در پی استفاده از فناوری نانولوله کربن با استحکام ۲۰ برابر بیشتر از آهن است. در این طرح که پیاده سازی آن حداقل دو دهه به طول می انجامد، پایه اول آسانسور روی زمین نصب می شود.

مدیران اوبایاشی امیدوارند با استفاده از آسانسور فضایی مسافران، فضانوردان، محلوله ها و حتی فضاپیماهای عازم مریخ را به فضا بفرستند. در اولین فاز پروژه ۳۰ مسافر با سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت تا ارتفاع ۳۶ هزار کیلومتری از سطح زمین بالا می روند.

ایده آسانسور فضایی نخستین بار توسط متخصص روسی به نام Konstantin Tsiolkovsky پیشنهاد شده و یک قرن پس از آن در کتاب های «آرتور سی کلارک» مطرح شد.