علت ترس از آسانسور

اگرچه آسانسورهراسی به‌عنوان یک فوبیا به رسمیت شناخته نمی‌شود، اما در میان مردم بسیار رایج است. افراد مبتلا به این نوع ترس، راهکار‌های مختلفی برای فرار از آن ابداع می‌کنند که استفاده نکردن از آسانسور، تقریبا هسته اصلی تمامی این راهکارهاست. گروهی که به ناچار مجبور به استفاده از آن می‌شوند، از همراهی نگهبانی که کلید اضطراری به همراه دارد یا دوست و همسری مهربان که در رفت و برگشت آن‌ها را همراهی می‌کند، بهره می‌برند.
پزشکان معتقدند پاسخ فیزیولوژیک جنگ یا گریز- پاسخی که بدن به کمک آن بر ترس غلبه می‌کند- در افراد آسانسور‌هراس مختل شده‌است. این شکل از ترس که نوعی اختلال اضطرابی است، ریشه در نگرانی از به دام افتادن و ناتوانی در فرار کردن کلاستروفوبیا و آگورافوبیا دارد. افراد مبتلا به این دو نوع ترس، تنها از آسانسور‌های معیوب هراس ندارند، از دچار شدن به حمله عصبی و وحشت‌زدگی شدید درون آسانسور نیز هراس دارند.
در چنین شرایطی پاسخ جنگ یا گریز آن‌ها مختل می‌شود، عرق می‌کنند، ضربان قلب و فشار خونشان به‌شدت بالا می‌رود، بیش‌فعال می‌شوند یا از هوش می‌روند؛ نشانه‌های این هراس بی‌شمارند.
درمان آسانسورهراسی شدید، به گفته مرکز درمان فوبیا و اضطراب وایت پلینز در نیویورک، کار ساده‌ای نیست و به همین دلیل روانپزشکان این مرکز، درمان رفتاری- شناختی را توصیه می‌کنند. این تکنیک شیوه‌ای برای حساسیت‌زدایی از بیمار به واسطه مواجه‌سازی او با ترس‌اش است تا زمانی که ترس به کل ناپدید شود. یکی از شیوه‌های این سبک درمانی، محبوس کردن بیمار درون اتاقکی تاریک به اندازه کابین تلفن برای دوره‌های زمانی متنوع است تا وقتی که بیمار بر ترس خود غلبه کند.